ارتباط دینداری سنتی ـ پویا و بروز انفارکتوس قلبی

زمینه و هدف: بررسی های بین فرهنگی رابطه اعتقاد مذهبی با سلامت و بهبودی را نشان داده اند. از این رو مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط میزان دینداری سنتی ـ پویا و نوگرایی با بروز انفارکتوس قلبی انجام گرفته است. مواد و روش ها: مطالعه مورد ـ شاهدی حاضر با هدف تعیین ارتباط بین دینداری سنتی ـ پویا و بروز انفارکتوس قلبی بر روی بیماران مراجعه کننده به بیمارستان طالقانی ـ تهران وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی در سال 1395 انجام شده است. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه محقق ساخته، 15 گویه ای با مقیاس لیکرت 5 امتیازی بوده است. نمونه گیری به صورت تمام شماری انجام شده و داده ها در افراد بی سواد به روش مصاحبه و در سایر شرکت کنندگان به روش خوداظهاری جمع آوری شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار spss نسخه 20 انجام گرفت. ملاحظات اخلاقی: پس از بیان اهداف و فرایند پژوهش و تأکید بر بی نامی پرسشنامه ها و محرمانگی، رضایت شفاهی شرکت کنندگان اخذ گردید. یافته ها: گروه مورد شامل 165 (40%) نفر و گروه کنترل شامل 246 (60%) نفر بودند. اغلب شرکت کنندگان فارس، شیعه، 39-30 ساله، دارای تحصیلات متوسطه، کارمند و میزان درآمد ماهیانه ده میلیون ریال یا بالاتر، دارای فعالیت فیزیکی، و غیر سیگاری بودند. میانگین دینداری سنتی ـ پویا در کل بیماران مورد مطالعه 0/45±3/98 (5-0) بوده، 14% از شرکت کنندگان از سطح دینداری متوسط (70-48 درصد) و 86% از آنان از سطح دینداری مطلوب (بیشتر از 70%) برخوردار بودند. میانگین دینداری سنتی ـ پویا در دو گروه مطالعه (t=0/57 ، p=0/56) تفاوت معنی داری نداشت، اما در بین بیماران با و بدون فعالیت فیزیکی، سطوح تحصیلی مختلف، سطوح مختلف درآمد، قومیت های مختلف تفاوت معنی دار داشت(0/05>p). نتیجه گیری: عدم مشاهده تفاوت معنی دار در میزان دینداری سنتی ـ پویا در دو گروه مورد مطالعه، حاکی از آن است که برای کاهش بروز این واقعه لازم است بیماران مستعد با دریافت مراقبت معنوی با کمک مراقبین سلامت آموزش دیده، در راستای به کارگیری اعتقادات خود در کنترل استرس و سایر عوامل خطر توانمندی لازم را کسب نمایند. برنامه ریزی برای ارائه مراقبت معنوی در بیماران مستعد توسط سیستم مراقبت سلامت توصیه می گردد.